amerikan rock'ında solo mevsimi #1: broemel ve tillman

tesadüf müdür bilemedim, üst üste solo proje haberleri aldım bu aralar. kısa ve acısız bir dosya altında toplayalım bunları, grup mesaisinden uzaklaştıklarına değmiş mi bakalım. ön grup olarak daha iddiasız ve kişisel sololardan başlayalım, sonra ağır ağır meydanı assolistlere bırakırız.

my morning jacket gitaristi carl broemel'ın "all birds say"i sessiz sedasız yayınladı. kendisi my morning jacket'ın country günlerinden büyük gitar sololu kayıtlarına geçişteki kilit noktalardandır, zira 2005 yılının başyapıtı "z"den önce girdi gruba. bu albümdeki "lay low" bence 2000'lerin en güzel şarkılarından birisi ve içerdiği gitar soloları da jim james ve broemel'in olağanüstü paslaşmalarını içerir. bu yüzden lynyrd skynyrd havalı, güney esintili epik sololarla dolu bir albüm bekledim broemel'dan. ancak son derece sakin, lo-fi havalı bir soft rock kaydı çıktı karşıma. broemel'ın inceden george harrison'ı andıran sesi ve iddiasız şarkıları sabah, akşam, dinlenirken ve çalışırken dinlenebilecek kıvamda. gitarı geri planda bırakması biraz yadırganabilir, zira ben bu adamın büyüsünü daha çok duymak isterdim ama belli ki o şarkı yazarlığını göstermek istemiş. "enough," "life leftover" gibi şarkılara bakılırsa ("different people" gibi geyik parçaları bir kenara bırakırsak) bu konuda da hiç fena değil. zaten my morning jacket öncesinde de bir solo albümü olduğunu bilenler için sürpriz değildir bu, ama ben kendisini sadece oradan bildiğim için şaşırdım. bir süre dinlenecek ve çok da iz bırakmayacak bir albüm, ama kötü değil asla. hazır yeri gelmişken bir ara içinde carl broemel'a da yer verdiğim "2000'lerin en iyi gitaristleri" listemi yayınlayayım burada...
...

epeyi büyük bir indie grubunda çalmasına karşın kendi müziğini de ihmal etmeyen bir adam da j. tillman. kendisi fleet foxes'ın davulcusu. gerçi grubun meşhur ilk albümü yayınlandıktan sonra kadroya girmiş, ondan önce yerel düzeyde ismini duyurmuş bir solo sanatçı, ama şu an kendisi için bir etiket olduğundan, oradan devam edebiliriz. j. tillman'ın müziği, broemel'ın aksine grubununkine yakın duruyor. ama fleet foxes'ın vokal armonilerinin arşa değdiği ritmik folk şarkıları yerine "oliver james" gibi karanlık anlarını çağrıştırıyor. sakin, çok daha depresif ve çokça da atmosferik bir albüm yapmış tillman. sesler kadar sessizliklerle de örülü. dinlemesi de kolay değil, ısınması da. ama amerikan folk'unun karanlık tarafı ilginizi çekiyorsa "singing ax"e bir bakın derim.