kızlar sınıfı 1: la roux

yılın en iyi albümü, en iyi yeni sanatçısı kim olacak bilinmez ama en tahammülfersası belli oldu. elbette la roux'nun vokalisti elly jackson'ın tanımlanması zor sesinden bahsediyorum. bu yazın hit'lerinden "in for the kill"in ilk saniyelerinden itibaren "ama, ama bu nasıl bir ses?" dedirten jackson, la roux'nun bu kadar ilgi çekmesindeki en kilit unsurlardan birisi şüphesiz.
...
bu girişe bakıp aldanmayın ama. jackson ve partneri ben langmaid'in ilk albümü "la roux" kötü bir iş değil. jackson'ın vokalleri dışında da oldukça tanıdık unsurlar var. 80'lerin başlarındaki synth pop'unu anımsatan, ilkel ve robotik seslerle örülü albüm. ama tüm prodüksiyon becerisine rağmen nakaratlara özel bir önem verilmiş besbelli, dilinize takılsın istenmiş, bunun da sonuçları "in for the kill," "quicksand," "bulletproof," "i'm not your toy" gibi hit'ler olmuş. üzerine bir de "cover my eyes" ve "armour love" gibi aşk şarkılarını da ekleyince albümün yarısı iyi tanımını hak ediyor otomatikman.

tabii ufak twistler de var. örneğin bir dans albümüne göre son derece düşük bpm'ler. elbette chill out'tan bahsetmiyoruz, ama tempo hiç zirveye çıkmıyor, elbette son derece bilinçli bir tercih. ama bunu geçelim, yine de benim la roux ile ilgili bazı sıkıntılarım var, vokal dışında hem de! birincisi, la roux'nun ne sound'u duyulmadık, ne melodileri yakıcı-yıkıcı. elbette bununla yaşayabilirdik, duyup hoşumuza giden, ama üç-dört ay sonra hatırlamayacağımız onlarca albüm geçti ömrümüzden. ama mesele la roux'nun popun yeni yüzü olarak yansıtılması, 25 yıl önce mükemmeli yapılmış ve bir kenara konmuş olan bir sound'la bu zamanda neyin geleceği olacakları çok tartışmalı. kuzum siz neyin peşindesiniz demek isterim izninizle, la roux'ya değil, grubu mümkün olduğunca abartan ingiliz basınına.