Interpol'ün önlenemez çöküşü..

Bu kadar istikrarlı bir şekilde gittikçe daha da kötü albümler yapmayı becerebilen başka bir grup var mı bilmiyorum.

Interpol 2002 yılında ilk albümleri Turn on the Bright Lights’ı yayınladığında ne kadar da hayran kalmıştık halbuki.. Üniversitenin en kederli yıllarında The Smiths ve The Cure’un yanında bu dertli delikanlılar da yoldaşımız olmuştu. Çok dinleyip çok sevmiş, arkadaşlarımıza da sevdirmiştik. Obstacle 1, NYC, Stella, Hands Away, Leif Erikson.. Hepsi müthişti. Interpol’ün yeni milenyumun ilk 10 yılına damgasını vuracağından emindik.

Sonra ikinci albüm Antics geldi, muhteşem bir müzik yılı olan 2004’te. Biraz da bu yüzden arada kaynadı aslında, fena albüm olmamasına rağmen. Yine dinletti kendini, hatta birçokları ilk albümdeki Joy Division etkisinden kurtulmalarının yeni albümü daha iyi kıldığını iddia etti. Benim için öyle değildi tabi ki..

Üçüncü albüm Our Love to Admire en hafif ifadeyle “vasat”tı. 2007’de dayandı kapımıza, biz de dinledik, bol bol şans tanıdık bu güzel adamlara, boynumuzun borcuydu. Ama sevemedik albümü; cansız ve boştu. İlk çabalardan sonra elimiz gitmedi bir daha.

Ve geçtiğimiz aylarda “evet, güzel günlerimize dönüyoruz, albümün adını da o yüzden Interpol koyduk, iddialıyız” albümü geldi. Benzer bir isim politikasını The Cure da 2004’de uygulamıştı ve sonuç pek de parlak olmamıştı. Interpol içinse durum çok daha vahim.. Bir zamanlar başımızı döndüren grup tükenmiş resmen, atacak kurşunu kalmamış. Tüm çabama rağmen 3-4 kez dinleyebildim albümü, daha da fazla uğraşmadım, zamanım bundan daha değerli çünkü.

Evet, acı ama gerçek.. Interpol artık ölüm döşeğinde. Grup üyelerinin hala genç olmaları son nefesini vermesini istememi engelliyor, “bir ihtimal” dedirtiyor. Ama artık “yeni Interpol albümü” haberini duyduğumda heyecanlanmayacağımı biliyorum.