bill berry'den sert bir davul darbesi, peter buck'ın güç ve hacim dolu gitarı ve arkasından gelen, michael stipe'ın daha önce hiç kullanmadığı bir perdeden vokali: "finest worksong"un ilk saniyelerinde anlarız r.e.m.'in "document"ta (1987) nasıl büyüdüğünü. elbette bir günde gelen bir sertleşme değildi bu, "lifes rich pageant"ta sezdirilen bir gelişmenin devamıydı, "green"de de tamamına erecekti. ama artık kesin olan bir şey vardır ki r.e.m. artık alternatif rock'ın sınırlarını genişletmekte, adım adım stadyuma ilerlemektedir. kolej radyosuna sığmaz, mtv'nin çekim alanına sızmaktadır. ana akımın antenlerini kendilerine çevirmesini zaruri kılacak kadar güçlüdürler daha ziyade....
"document" r.e.m.'e ilk bir milyonluk albüm satışını getirdi, amerika'da yeraltı hareketinin iyiden iyiye ısındığını gösterdi. "it's the end of the world as we know it (and i feel fine)" ile tüm rock tarihinin en iyi slogan-cümlelerinden birisini yazdılar, "the one i love" ile grup katalogunun en büyük hitlerinden birisini (ve ilk top 10 single'larını) çıkarttılar, "exhuming mccarthy" ve "welcome to the occupation" ile politik yanlarını sivrilttiler. ve galiba artık stipe'ın vokalleri içe kapanıklığını attıkça bu mesajlar daha sert algılanır oldu.
...
galiba en etkileyicisi, grubun adım adım aydınlığa çıkması, yavaş yavaş dışa dönmesi, ve aşama aşama büyümesi. bu yüzden r.e.m. diskografisinde hiçbir albüm diğerinden kopuk durmuyor, sadece sonuna kadar giden zincirin bir halkası gibi duruyor.
...
ve yapmazsam çatlarım, 87 yılında bir müzik dergisinde yazıyor olsaydım bu albüm için "r.e.m. belgelerle konuşuyor!" gibi kötü bir esprili başlık atmaktan kendimi alamazdım galiba.
No comments:
Post a Comment