glasvegas ve ilk albümü

nme'den "britanya'nın en yeni grubu" payesini almak mezun olduktan sonra mba yapmak gibi bir şey. ne işe yaradığını herkes bilmiyor ama yine de kariyerinde işe yarıyor. ama bir noktadan sonra bunda o kadar çok kişiden olduğunu görüyorsun ki anlamını yitirmeye başlıyor. glasvegas da bu yıl içinde nme tarafından bu unvanın yeni sahibi oldu. sınıfın önceki sakinleri arctic monkeys ve klaxons sırasıyla son iki yılın en iyi albümünü de yaptılar dergiye göre, dolayısıyla iskoç grubun ilk albümünü de yıl sonunda derginin listesinin en tepesinde görmemiz çok yüksek ihtimal.

...

peki neredeyse şimdiden rezerve edilmiş yerlerini hak ediyor mu ilk albüm? ilk şarkı "flowers and football tops"ı dinlerken "eveeet" diye bağırmak istiyorsunuz. davulun gücü, basın gerilimiyle ağır ağır yükselen bir şarkı bu, ama the jesus and mary chain-vari bir ses duvarının arkasına saklanmaya çalışan (ama bunu beceremeyecek kadar görkemli olan) bir vokal melodisiyle ilk dakikalarında arşa değiyor glasvegas. sanki the waterboys gibi, adanın kırsalında, tepelerinde ellerini açmış haykırıyor bir adam. "geraldine," "go square go" derken fark ediyorsunuz ki buradaki ruh, duygu almış yürümüş. ama ikinci yarısında "daddy's gone"un 1980'lerin ortasından fırlamış havası (nme'nin geçen yılın en iyi ikinci şarkısı seçtiği parça, carl barat'a göre de yılın şarkısı) ve artık iskoç aksanının ağırlığından ispanyolca gibi gelmeye başlayan vokali ve katran karası rengiyle "stabbed" dışında havasını yitiriyor albüm.

...

kaçırılmış bir fırsat mı demek lazım, yoksa ilerisi için umut veren, müzikal olarak kuru, duygusal olarak dertli olmasına rağmen potansiyeliyle pırıltı saçan bir grubun ilk işi mi demek lazım, aradayım. not mu? küsuratı sevmiyorum puanlarken, o yüzden yedi mi, sekiz mi aradayım diyelim. ama albümü dinlemeyi ilk 21 dakikasında bırakanlar için bir klasik. britanya'yı, sadece müziğini değil, havasını, kokusunu, aksanını, ruhunu sevenler, futbol tezahüratlarına bayılanlar için en azından.