bir ilk albüm ne kadar iyi olabilir? işte bu kadar. 1983 amerika'sında alternatif müziğin adı konmamışken, koca bir kuşak post-punk, new wave ve synth müzikleri ile ilgilenirken r.e.m. "murmur"ı yaptı. sanırım allmusic.com'da stephen thomas erlewine'ın tespiti kusursuz: bu albüm zamansız. pekala 20 yıl sonra da yapılmış olabilirdi, 20 yıl önce de. 60'ların folk-pop'una uzanıyor kökleri, bir yandan karanlık, kuru atmosferiyle gününün sound'una yaklaşıyor. gelecek mi dediniz? asfalta dayayın kulağınızı, hala amerika ve ingiltere'de yeraltındaki binlerce grup böyle tınlamaya çalışıyor.
mike mills'in gümbürdeyen basları hem rengi koyulaştırıyor, hem de müziği derinleştiriyor, bir de vokalleriyle stipe'a arka çıkıyor ki, bunca yıldır bütün bunları hala nasıl becerebildiğini anlamış değilim. bill berry bir an bile sekmiyor, peter buck'ın tertemiz arpejleri güneş gibi parlıyor. michael stipe ise bırakın şarkı sözlerini kapağa yazmayı, onları grup arkadaşlarıyla bile paylaşmayacak kadar kapatıyor içini. bu yüzden bu kadar bulanık bir albüm "murmur." bir rüya kadar bulanık, ama bir yandan da tamamen gerçek.
"perfect circle" delicesine saf bir tınıya sahip, "catapult" o zaman için en agresif halleri, "radio free europe"ta eko ve reverb'ler arasından zor seçilen catchy bir melodi ilerliyor, "we walk" ise bir ninni veya anaokulu şarkısı kadar masum, ve bu halini çıplaklıkla ortaya koyabilecek kadar samimi.
tuhaf bir birleşim gibi duruyor olabilir. ama o zamandan ilanlarına "r.e.m. dünyanın en muğlak grubu olmalı" yazacak vizyona sahip bir grup için normal.
mike mills'in gümbürdeyen basları hem rengi koyulaştırıyor, hem de müziği derinleştiriyor, bir de vokalleriyle stipe'a arka çıkıyor ki, bunca yıldır bütün bunları hala nasıl becerebildiğini anlamış değilim. bill berry bir an bile sekmiyor, peter buck'ın tertemiz arpejleri güneş gibi parlıyor. michael stipe ise bırakın şarkı sözlerini kapağa yazmayı, onları grup arkadaşlarıyla bile paylaşmayacak kadar kapatıyor içini. bu yüzden bu kadar bulanık bir albüm "murmur." bir rüya kadar bulanık, ama bir yandan da tamamen gerçek.
"perfect circle" delicesine saf bir tınıya sahip, "catapult" o zaman için en agresif halleri, "radio free europe"ta eko ve reverb'ler arasından zor seçilen catchy bir melodi ilerliyor, "we walk" ise bir ninni veya anaokulu şarkısı kadar masum, ve bu halini çıplaklıkla ortaya koyabilecek kadar samimi.
tuhaf bir birleşim gibi duruyor olabilir. ama o zamandan ilanlarına "r.e.m. dünyanın en muğlak grubu olmalı" yazacak vizyona sahip bir grup için normal.
No comments:
Post a Comment