lonesome

gördüm aşkın kapımın önünden geçtiğini

önceden bu kadar yakına gelmemişti

bu kadar rahat, bu kadar yavaş değildi

uzun zaman ateş etmişim karanlıkta

yanlıştır bir şey doğru değilse eğer

yalnız kalacağım gittiğinde

...
ejderha gibi bulutlar tam tepede

umarsız sevgiyi tattım sadece

beni alttan vurdu öylece

bu seferki tam oldu

tam isabet, dosdoğru

yalnız kalacağım gittiğinde

...

kraliçe annenin dantelası, mor yonca

kızıl saçlar suratının etrafında

ağlatırdın beni haberin olmasa

hatırlamıyorum ne düşündüğümü bile

şımartabilirsin beni bu kadar sevgiyle

yalnız kalacağım gittiğinde

...

dağ eteğinde çiçekler, açmışlar delice

ağustos böcekleri sesleniyorlar kafiyelerle

mavi nehir akıyor, usulca, tembelce

sonsuza dek kalabilirim seninle

hiç fark etmem zamanı bile

...
bazı durumlar üzücü bitti

ilişkiler hep kötü gitti

verlaine ve rimbaud'nunki gibiydi benimki

ama imkanı yok karşılaştıramam

bütün o sahneleri bu ilişkiyle

yalnız kalacağım gittiğinde

..

merak edeceğim ne yaptığımı

sensiz uzaklarda kaldığımda

merak edeceğim ne söyleyeceğimi

kendimle sıkı bir konuşma yapmam gerekecek

...

seni arayacağım honolulu'da, san francisco, ashtabula'da

gitmen gerekli artık, biliyorum

ama göreceğim seni gökyüzünde,

uzun çimlerde, sevdiklerimde

yalnız kalacağım gittiğinde

...

(“You're Gonna Make Me Lonesome When You Go” - Bob Dylan, 1975)