24 ekim 2008 akşamı otto'da panda bear ve geologist'le biralarımızı içme şansına eriştiğimizde (ki grup üyeleri türk kahvesi içmekteydiler aslında) "merriweather post pavilion" çıkmamıştı henüz. şarkıları aylardır konserlerinde çalmaktaydı animal collective, ilerleyen saatlerde babylon'da da bunu yapacaklardı. yine de "albüm neye benzeyecek?" diye klişe gazeteci sorusu sorduğumda dişe dokunur bir yanıt verecek inceliği göstermişti panda bear: "bence bir önceki albümü sevenler bunu sevmeyecek!"...
"strawberry jam"den o kadar da farklı mıydı "merriweather"? kısmen. bir öncekinin sevimlilikten kırılan, dile dolanamayacak kadar tatlı melodilerle örülü havasının aksine daha çok emek isteyen bir kayıttı bu. ama ortak yanları da vardı, en başta da animal collective'in günümüzün en parlak gruplarından biri olmasını sağlayan yetkin ses işçiliği. ecnebilerin "mind-bending" (beyin bükücü!) dediği cinsten seslerle örülü albüm. vokali diğer seslerin üzerine çıkartmayan, şarkının içindeki gömülü melodileri buldurmak için emek harcatan bir albüm bu. albüm kapağında gözünüze yaptıkları şeyi kaydı dinlerken kulağınıza yapıyorlar sanki.
...
ama korkmayın, her şey de o kadar imkansız değil animal collective müziğinde. "in the flowers"ın adım adım büyüyen ve epikleşen atmosferinden "my girls"ün pembe popuna geçiş kolay oluyor. birden okyanusa atmıyor dinleyiciyi bu adamlar, uzun intro'lar bu yüzden belki de. giriş gibi çıkış da uzuyor ama, özellikle son şarkı "brothersport" kaşla göz arasında devasa bir hangarda yapılan rave havasını kazıyor albüme.
......
animal collective hiçbir zaman kolay bir grup olmadı, "merriweather post pavilion" ise bu anlamda grubun kendi ortalamasının da üzerinde. yine de panda bear'in dediğine çok takılmayın. son iki animal collective albümünün ikisine birden bayılmak pekala mümkün!
No comments:
Post a Comment