sürpriz! faith no more ölmemiş!

not: fotoğraf, erdal mahir curan'a ait.

...

bundan 13-14 yıl önce popülaritelerinin zirvesindeyken gelselerdi ne olurdu bilmiyorum ama, dün akşamki konser gösterdi ki, faith no more hak ettiği ilgiye haiz değil türkiye'de. belki metalcilere göre fazla değişken, alternatif rock dinleyenlere fazla sert, nu-metal jenerasyonuna fazla anlaşılması zor geliyordur bilmiyorum. bildiğim şey, bu adamların bütün bu janrlardan (hatta daha fazlasından da) gruplara etki etmiş olduğu. zira sahnedeyken daha net anlaşılıyor bu adamların neyi ne zaman yaptıkları, hangi grupların da ne zaman onlardan kopya çekmeye başladıkları.

...

fakat kopyalayamayacakları bir şey var tabii ki: mike patton. gırtlak yırtan çığlıklardan en cool söyleyişe, rap vokallerinden duygusal vurgulara kadar o kadar geniş bir yelpazesi var ki, bir vokalistte bu kadar farklı numaranın bulunması gerçekten inanılmaz. bunu sahnede kusursuz icra edebilmek daha da inanılmaz tabii ki. söylemeliyim ki dün mike patton faith no more'u ezdi geçti, böyle büyük bir frontman hangi grubu olsa ezer geçer tabii ki.

...

konserin zirvesi "bu şarkıyı birisine adayacağım" dedikten sonra ışıkçı çocuktan sahneye spot ışığı istemesi, sonra ışığı yavaş yavaş alanın yanındaki ağaçlara çevirmesi ve bir dalın üzerinde grubu izleyen "yaratıkları" bulmasıydı. "bu şarkıyı onlara adıyorum" dedikten sonra "ashes to ashes" başladı, muhteşem bir andı. "evidence"ın funky lounge müziği havası, "surprise! you're dead!"in ölümcül punk/thrash'i, "easy"nin yürek yakıcılığı ve "digging the grave" bombası derken bir daha fark ettik faith no more'un ne kadar büyük bir grup olduğunu. ayrıca hem 11 yıllık aranın ne yazık bir zamanlamayla gerçekleştiğini, ama grubun hala formundan bir şey kaybetmediğini.

...

tek ama büyük bir eksik ses konusundaydı. çok karman çorman bir sound'la başladı konser, ortalarda toparlandı, fakat bis'te olay tam çorbaya dönüştü, son şarkılar acayip bir gürültünün içinde boğuldu. ayrıca 3000 olduğu söylenen bir kalabalık vardı (benim tahminim 2000 üstü-3000 altı şeklinde) ama sahne önüne rahatlıkla yürünebiliyordu. bir de bislerde öndekilerin bile kalkıp gitmesi tuhaftı. sahne önünde duracak kadar sevdiği grubun son üç dört şarkısını neden dinlemek istemez ki bir insan?