placebo - battle for the sun

stefan olsdal'la yaptığım röportajda grubun "battle for the sun"la ilgili hislerini öğrenmiştim. özetle, çok pozitif bir dönemde olduklarını, "meds"in karamsarlığından sonra bu albümle kendilerine geldiklerini ve en çok güvendikleri albümün bu olduğunu söylemişti stefan. albümün onlar için duygusal anlamını tabii ki en iyi onlar bilir, ama müzikal olarak bu övgüleri hak edecek bir albüm olduğunu düşünmemiştim ilk dinleyişlerde. zamanla fikirlerimin tam tersine döndüğünü itiraf etmeliyim.

...

"meds" dönemi placebo için bir dibe vuruştu. o sıkıntıdan çıkmaları için steve hewitt'le yollarını ayırmaları gerekti. "battle for the sun"ın enerjisinde şüphesiz yeni dönemlerinin etkisi var. placebo yeniden eğlenen bir grup. ama bu bir parti albümü değil. evet ilk single "for what it's worth" placebo katalogunda en çok "daddy cool" cover'ına yakın duran iki boyutlu bir pop şarkısı, ama aynı zamanda albümün en vasat şarkısı. "ashtray heart," "bright lights" ve ikinci single "the never-ending why" gibiler ise placebo'nun nefis becerdiği hızlı, sert ve dibine kadar duygusal tabiri caizse vur-kaç şarkıları. her biri de çok iyi yazılmış. ya da orta tempolarda seyreden "speak in tongues" var, can acıtan cinsten. placebo'nun iyi yaptığı şeye dönüşünü simgeliyorlar, ilk dinleyişlerde tekrar gibi gelse de.

...

daha enteresan numaralar da var "battle for the sun"da. şarkılara orkestra düzenlemeleri koymak, alkış bölümleri eklemek gibi klişe veya cheesy gelebilecek numaralar bunlar. ama placebo'nun hiç olmadığı kadar dürüst ve içinden geldiği gibi davrandığını hissettirecek kadar samimiyetle yapılmış bunlar. ve işe yarıyorlar. günün ortasında ellerinizi masaya vurarak "i need a change, i need a change of skin" diye söyletiyorsa yaramıştır zaten.

...

neredeyse tamamı iyi şarkılardan oluşan bir albüm "battle for the sun," favorilerim de geçtiğimiz bir buçuk ay içerisinde defalarca değişti, ama nihai kararım "kings of medicine"ın sadece bu albümde değil, brian molko'nun yazmış olduğu en iyi şarkılar arasında yer aldığı. öyle böyle değil, direkt en iyi placebo şarkısı olabilir, hiç değilse ilk üçte. o kadar samimi bir "don't leave me here my guiding light" diye bağırışı var ki molko'nun, içe işlememesi için ya müzik sevmemek gerek, ya da bünyede herhangi bir duygusal titreşim barındırmamak.

...

"sleeping with ghosts"tan sonra biraz uzaklaştığım, "meds"ten sonra tamamen umudumu kestiğim placebo'nun böyle bir geri dönüş yapması güzel. 2009 tam da bir "eski forma dönme" senesi oluyor. moby ve manic street preachers'la devam edeceğiz...