amerika'da dört milyon, dünya çapında ise 10 milyondan fazla satmıştı "out of time." tabii ki "losing my religion"ın inanılmaz başarısıyla. ama grubun "davayı sattıkları" eleştirisine cevaplarına her zaman hak verdim. nakaratsız, ana enstrümanı mandolin olan bir şarkı bu, öncesinde hit olacağını tahmin eden çok kişiye rastlayamazdınız. grup bu şarkının single olarak çıkması için warner'ı ikna etmek zorunda kalmıştı zaten. haklı çıkan r.e.m. oldu ve tuhaf bir şekilde insanı yakalayan bu şarkı yerini buldu, tüm zamanların en büyük şarkılarından birisi olarak.
"out of time"ın devamında da r.e.m. için yenilikler vardır. krs one "radio song"da, b-52's vokalisti kate pierson da üç şarkıda vokaldedir. mike mills'in "near wild heaven" ve "texarkana"daki vokalleri de harikadır, ve zaten sanki bu albüm mills'in albümüdür, vokal katkısı bir daha hiç bu albümdeki kadar çok olmamıştır. bu şarkılar hem orkestra düzenlemeleri, hem de folk pop havalarıyla albümün aydınlık yüzünü oluştururlar. grubun üvey evladı "shiny happy people" da katılabilir bunlara, ama artık peter buck dışında hiçbirisinin bu şarkıya sahip çıkmadığını da eklemek gerek.
melodik ve aydınlık anlar kadar karanlık noktalar da vardır albümde: "low" örneğin, tüm r.e.m. katalogunun en kara şarkılarından birisi, "aşkla ilgili kısmı geçiyorum, çok sığ geliyor" diyen nakaratı ve büyük ölçüde mute akorlarla ilerleyen verse'leriyle. "belong" iki yönü birleştirir kendine, hem kederli, hem de neşelidir şarkı.
ama albümün pırlantası "country feedback," benim favori r.e.m. şarkılarım arasında ilk üçü zorlar büyük ihtimalle. ne güzel ki, michael stipe için de bu şarkı bir numaradadır. stipe'ın sözleri ve vokalleri iç parçalar, buck'ın da bu kadar derin ve içe işleyen cümleler çaldığını her zaman göremezsiniz.
No comments:
Post a Comment