çetin cem yılmaz ihtirasla sunar: 2011'in en iyi albümleri

Benim nasıl bir liste manyaklığına sahip olduğumu bu blogu takip edenler biliyordur sanırım. Fakat artık dergiler, bloglar, sosyal medya derken bir liste yorgunluğu yaşanması kaçınılmaz. Sadece okuyan insanların duyarsızlaşması da değil üstelik mesele. Ben de yaşıyorum bunu. Blue Jean’deki Çekme Kaset köşeme yılın en önemli 25 indie albümünü yazdım, Rock FM’deki programım için 75 albüm seçtim. Bu durumda üçüncü liste gerçekten angaryaya dönüşüyor, kabul ediyorum. Ama hem liste manyaklığı, hem blogu kişisel bir tarihe not düşüş olması bu işi devam ettirmemin daha doğru olacağını düşündürdü. Ama bu üçüncü liste benim adıma bir ufak twist içeriyor: Blue Jean ve Rock FM’de daha farklı kaygılarım vardı, birincisinde belki önceliği indie olmayan bir okuyucu kitlesine bu dünyada bu yıl nelerin olduğunu maksimum objektiflikle vermeyi hedefledim. İkincisinde de benzer fikirlerle hareket ettiysem de radio-friendly olmak gibi bir durum vardı, bir rock radyosunda rap çalmıyordum ve aynı zamanda Julianna Barwick’in 10 dakikalık deneylerini orada dinletmek de pratikte mümkün değildi. Dolayısıyla bu tamamen “benim” listem olacaktı. Müzik açısından tuttuğu önemi bir kenara bıraktım, dışarıdan gelebilecek eleştirilere yönelik bir kaygım da olmadı. Muhteşem eleştiriler almış, bütün yıl sonu listelerinde en tepede olan bir albümü koyma zorunluluğu hissetmedim. Kriterim tamamen kişisel tatmindi: Kimisi heyecanlandırdığı, kimisi dinlendirdiği, kimisi kafa karıştırdığı, kimisi dile dolandığı, kimisi özgün olduğu, kimisi bildik kuralları güzel uyguladığı için girdi bu listeye, ama ortak yönleri tekrar dinlemek isteği uyandırmasıydı.

Geçen yılki listemde yazdığım gibi, müzik yapmak ve dinlemek için çok güzel zamanlardan geçtiğimizi düşünüyorum; yaygın kanının aksine. Öyle ki, geçmiş yıllarda 50’lik bir liste konusunda hiç sıkıntım yokken bu yıl 100’lük, en azından 75’lik yapıp yapmamayı çok düşündüm, ama bir noktada durmak gerektiğine karar verdim. 75 değil de 50’yken de 2011’in benim kulağımdan geçmiş seslerin haritasını çıkartmaya yetiyor aslında. Neticede bu liste benim aşure müzik zevkimi yansıttığı için hoşuma gidiyor. Örneğin yıllardır listelerimde yer verdiğim hip hop gittikçe daha büyük yer kaplamaya başladı müzik zevkimde. Listedeki Drake, Jay-Z & Kanye West ve Cities Aviv dışında The Roots, Tyler, The Creator, ASAP Rocky ve hatta Lil Wayne de kılpayı dışarıda kaldılar. İki albümden daha fazla metal olsun isterdim, ama Mastodon ve prog-metalci Hammers of Misfortune dışında beni kalbimden vuran bir albüme de denk gelmedim. Pop için parlak bir yıl olduğunu düşünmüyorum, Adele ve Beyonce büyük albümler yaptılar (ki Beyonce’nin albümü pop kadar rock da), ama bir Lady Gaga bende büyük hayal kırıklığı yarattı. Bunlar dışında dikkate değer bir şey vardı da kaçırdım mı, hatırlamıyorum. Son yıllarda hep olduğu gibi bolca Americana da dinledim bu yıl: Gillian Welch, Josh T. Pearson, Jonathan Wilson, ve country ya da folk etkili rockerlar Drive-By Truckers veya Wilco beni mest etti. Elektronikte şüphesiz büyük işler vardı: The Field, SBTRKT ve Apparat’ınkiler heyecan vericiydi; beğendiğim ama şimdi baktığımda kalabalıktan ayıramadığım Balam Acab, araabMUZIK veya Rustie gibiler burada kalmadılar.

Şüphesiz sesin sınırlarını zorlayan sanatçılar (elektronikçiler değil sadece, Colin Stetson, Nils Frahm, Julianna Barwick gibi enstrüman veya vokalin de imkanlarını test edenler) için çok verimli bir zamandayız. Ama bildiğimiz gitar-bas-davul müziğini yapanlar benim için hala ayrı bir yerdeler – isteyen bana gelenekçi bile diyebilir, ama kulağım o varyasyonun fazla dışına çıkmadan yaratıcı, veya sadece güzel, olabilenleri hemen kayırıyor. İlk 10 neredeyse tamamen o gruplara adanmış durumda.

Bir numara, şarkıların ve şarkıların birleşimiyle parçalardan daha büyük bir bütün oluşturduğu için diğerlerinden biraz daha öne çıktı. Rock FM’de bu albümden çalmak için bir şarkı seçmeye çalışırken daha net idrak ettiğim, “Bon Iver”in içindeki 10 şarkının birbirleriyle muazzam bir uyum içerisinde olduğu, içinden bir tanesinin tek başına dinlendiğinde asla o bütünün tadını vermediği. Herhalde muhafazakarlık varsa burada var: Tıpkı geçen yıl olduğu gibi, “albüm gibi albüm” yapanlar “bir albüm dolusu iyi şarkı” yapanlardan bir iki adım öne geçiyor nazarımda.

1. Bon Iver – Bon Iver
2. Wilco – The Whole Love
3. Coldplay – Mylo Xyloto
4. The Vaccines – What Did You Expect From The Vaccines?
5. Cults – Cults
6. Fleet Foxes – Helplessness Blues
7. The Antlers – Burst Apart
8. The Field – Looping State of Mind
9. R.E.M. – Collapse Into Now
10. Wild Beasts – Smother

11. Metronomy – The English Riviera
12. M83 – Hurry Up, We’re Dreaming
13. The Horrors – Skying
14. Joan As Police Woman – The Deep Field
15. Girls – Father, Son, Holy Ghost
16. Gillian Welch – The Harrow & The Harvest
17. Radiohead – The King of Limbs
18. Anna Calvi – Anna Calvi
19. The Black Keys – El Camino
20. Drive-By Truckers – Go Go Boots

21. St. Vincent – Strange Mercy
22. Yuck – Yuck
23. Jay-Z & Kanye West – Watch The Throne
24. Julianna Barwick – The Magic Place
25. King Creosote & Jon Hopkins – Diamond Mine
26. Destroyer – Kaputt
27. Beyonce - 4
28. Florence + the Machine – Ceremonials
29. Arctic Monkeys – Suck it and See
30. Drake – Take Care

31. Elbow – Build A Rocket, Boys!
32. Kurt Vile – Smoke Ring For My Halo
33. Josh T. Pearson - Last Of The Country Gentleman
34. Washed Out – Within and Without
35. Cities Aviv – Digital Lows
36. Jonathan Wilson – Gentle Spirit
37. Mastodon – The Hunter
38. Unknown Mortal Orchestra - Unknown Mortal Orchestra
39. SBTRKT – SBTRKT
40. PJ Harvey – Let England Shake

41. Real Estate – Days
42. Hammers of Misfortune – 17th Street
43. Adele – 21
44. Apparat – The Devil’s Walk
45. Eddie Vedder – Ukulele Songs
46. The Caretaker - An Empty Bliss Beyond This World
47. Nils Frahm – Felt
48. The Decemberists – The King is Dead
49. tUnE-yArDs - w h o k i l l
50. Fucked Up – David Comes to Life