Özgürlüğün nefesiydi onun üflediği, başkaldırmanın, kaçıp gitmenin, yenildiğinde bile ayakta kalmanın, daha güzel yenilmek için değil, bu sefer yenmek için hazırlanmanın coşkusu vardı saksofonunda. Kapağına kadar girdiği “Born To Run”ın rock tarihinin en parlak albümlerinden birisi olmasında Bruce Springsteen’den sonra aslan payını ona versek kimseye haksızlık olmaz. "Tramps like us, baby, we were born to run" derdi Bruce, sonrasında sen gökyüzüne doğru solonu üflediğinde inanırdık ona. Söylemesi bile gözlerimi doldurduğu için buraya yazmayacağım “Thunder Road”un nefis kapanış dizelerinin etkisi o solosuna başladığında daha da yakıcı olurdu.
Clarence Clemons, rock’ın şef saksofoncusu, E Street Band’in nefesi, artık bizimle aynı havayı solumuyor. Bugüne kadar solumak bile bizim için onurdu.
Nur içinde yat büyük usta…
No comments:
Post a Comment