Çekme Kaset: Simply the best: Iron Maiden

Sunday, February 20, 2011

Simply the best: Iron Maiden

Perşembe akşamı Iron Maiden geçti Cakarta’dan.. Java Rockin’ Festival’le aynı yerdeydi konser, deniz kıyısındaki Ancol Carnaval Festival alanında. 10 bine yakın Maidensever vardı alanda, çoğu Endonezyalı, bir kısmı da bizim gibi yabancı.. Açıkçası kalabalığın sesi çok çıkmadı konser boyunca, Bruce’un da canı biraz sıkıldı sanki bu duruma. Ben bile sinirlendim, Bruce “scream for me Jakarta” diye haykıracak, sen ezik bir “yeah” çıkaracaksın sadece.. Bazıları ağzını bile açmadı.

Konserin kendisi tabi ki müthişti! İlk Iron Maiden konserim şimdiye kadar izlediğim en iyi iki konserden biri oldu aynı zamanda.. Evet, 2006 Roger Waters kadar iyiydi.. Bruce oradan oraya koştu durdu müthiş bir enerjiyle, gitarıyla türlü oyunlar yapan Janick’le birlikte seyirciyi coşturmak için her şeyi yaptı. Adrian çok cool’du, Dave inanılmaz sempatikti, Steve koca sahneyi avucunun içinde tutuyordu adeta.. Koca davulların arkasındaki Nicko’yu pek göremedik haliyle ama o da kusursuzdu tabi ki.

İnsan ilk Maiden konserinde hangi şarkıları duymayı ister? Bol bol ilk albümlerden, bir miktar da sonrakilerden.. Flight of Icarus, Run to the Hills, Revelations, Wasted Years, Powerslave, 22 Acacia Avenue ve Starblind’ı çalmadılar. Çalınanlarsa Satellite 15… The Final Frontier, El Dorado, 2 Minutes to Midnight, Coming Home, Dance of Death, The Trooper, Blood Brothers, The Wicker Man, When the Wild Wind Blows, The Talisman, The Evil That Men Do, Fear of the Dark, Iron Maiden, The Number of the Beast, Hallowed Be Thy Name ve Run to the Hills idi.. Mükemmel bir setlist değil tabi ki, ama her şarkı şahane çalındı, her birine bağıra bağıra eşlik ettim! Sıcak, nem ve terli fanlar arasında baştan aşağıya sırılsıklam oldum, hatta ilk birkaç şarkıda konserin sonunu getirememekten korktum (ki etrafımda fenalaşanlar oldu) ama sağlıklı ve inanılmaz mutlu bir şekilde tamamladım 2 saatlik konseri; tek aksilik konserin başında telefonumu çaldırmam oldu, birkaç dakikalık sarsıntıdan sonra aynı keyifle devam ettim konsere (konsere birlikte gittiğim Emre’nin de telefonunu çaldırmış olması ortamda ciddi bir çetenin varolduğunu düşündürdü ama elden bir şey gelmedi tabi ki..).

Tabi bol bol fotoğraf ve video çekmeyi de ihmal etmedim ve en güzellerini burada sizlerle paylaşmaktan mutluluk duyuyorum. Videolar HD kalitesinde olmakla birlikte konser enerjisinden kaynaklanan sarsıntıları mazur göreceğinizi umuyorum.. Up the Irons!