2016'nın En İyi Şarkıları Listesi için tıklayın.
İki sene önce “Boyhood” ile ilgili eleştirilerden bir tanesi çocuğun kız veya siyah olması halinde hikayenin daha ilgi çekici olacağını söylüyordu. O zaman kızmış, bunların beyaz suçluluk duygusu veya “gereksiz duyar” sonucu yazıldığını düşünmüştüm. Şu anda (“Boyhood”a olan sevgimi değiştirmemekle birlikte) bunu anlayabiliyorum. Yıllar geçtikçe kadınların ve siyahların yaptığı müzikleri daha fazla dinlemeye başlıyorum. Son beş yılın üçünde benim için yılın albümü kadın sanatçılardan gelmiş, birinde ise bir siyahtan. Evet, bu sene kendime de itiraf ettiğim için buraya da yazacağım: “Beyaz erkeklerin müziklerinden sıkıldım.” Hepsinden değil ama bir kısmından. Kastettiğim, indie rock gruplarının büyük çoğunluğu bana bir şey söylemiyor artık. Rock müzik deseniz, artık bunun ne anlama geldiğinden bile emin değilim. Artık büyük rock grupları bir çeşit “jenerik” rock sound’una sıkışmış durumdalar: U2, Foo Fighters veya Green Day dinlediğinizde (hepsini severim) artık plastik bir sound geliyor kulağınıza. Bildiğimiz anlamda rock yapan küçük gruplar hala var ve iyiler, mesela Japandroids, Beach Slang veya Nothing gibi. Ama onlar da mainstream değiller. Öte yandan Angel Olsen, Lucy Dacus veya Margaret Glaspy’nin yaptığı şey rock’ın ne olduğuna Green Day’den çok daha yakın geliyor: Samimi, doğrudan, dürüst, içinden geldiği gibi. Umarım yeni yılda fikrimi değiştiren bir rock grubuyla tanışırım. Ama açıkçası görünen işaretler bana çok umut vermiyor.
İki sene önce “Boyhood” ile ilgili eleştirilerden bir tanesi çocuğun kız veya siyah olması halinde hikayenin daha ilgi çekici olacağını söylüyordu. O zaman kızmış, bunların beyaz suçluluk duygusu veya “gereksiz duyar” sonucu yazıldığını düşünmüştüm. Şu anda (“Boyhood”a olan sevgimi değiştirmemekle birlikte) bunu anlayabiliyorum. Yıllar geçtikçe kadınların ve siyahların yaptığı müzikleri daha fazla dinlemeye başlıyorum. Son beş yılın üçünde benim için yılın albümü kadın sanatçılardan gelmiş, birinde ise bir siyahtan. Evet, bu sene kendime de itiraf ettiğim için buraya da yazacağım: “Beyaz erkeklerin müziklerinden sıkıldım.” Hepsinden değil ama bir kısmından. Kastettiğim, indie rock gruplarının büyük çoğunluğu bana bir şey söylemiyor artık. Rock müzik deseniz, artık bunun ne anlama geldiğinden bile emin değilim. Artık büyük rock grupları bir çeşit “jenerik” rock sound’una sıkışmış durumdalar: U2, Foo Fighters veya Green Day dinlediğinizde (hepsini severim) artık plastik bir sound geliyor kulağınıza. Bildiğimiz anlamda rock yapan küçük gruplar hala var ve iyiler, mesela Japandroids, Beach Slang veya Nothing gibi. Ama onlar da mainstream değiller. Öte yandan Angel Olsen, Lucy Dacus veya Margaret Glaspy’nin yaptığı şey rock’ın ne olduğuna Green Day’den çok daha yakın geliyor: Samimi, doğrudan, dürüst, içinden geldiği gibi. Umarım yeni yılda fikrimi değiştiren bir rock grubuyla tanışırım. Ama açıkçası görünen işaretler bana çok umut vermiyor.
Yılın albümü, Nisan ayından bu yana “Lemonade” benim için. Beyonce’nin hayranı değildim asla, her albümünü çıkınca dinledim, bazılarını listelerime aldım, bazılarını almadım. Ama bugüne kadar yaptığı işlerden hiçbiri “Lemonade” kadar çarpıcı olmadı. Evet, Nick Cave ve David Bowie de başyapıtlar yaptılar, en az “Lemonade” kadar usta işiydi. Ama o albümler ölüm üzerineydi. “Lemonade” ise bugünün albümü, şu ana değiyor, geleceği şekillendirmek istiyor. “Lemonade” 2016’nın albümü. “Skeleton Tree” veya “Blackstar” ise üzerlerinde 2016’nın karanlığını taşımasına karşın bundan 10 yıl önce de yapılmış olabilirlerdi. “Lemonade”de feminen enerji var, sinik değil, öfkeli ama yapıcı, duygulu ama soğukkanlı, kişisel ama bireysel değil, kolektif. Dünyanın geleceğine dair fazla umutlu değilim, ama kalan umudumun çoğu kadınlarda: Onlardaki enerji harekete geçirmeye dönük, erkeklerinki durağan ve şikayete yönelikken.
2016’da en sevdiğim albümler bunlardı ve bana bunları düşündürdü işte.
2- David Bowie - Blackstar
3- Explosions In The Sky - The Wilderness
4- Angel Olsen - My Woman
5- Nick Cave - Skeleton Tree
8- Conor Oberst - Ruminations
9- Mitski - Puberty 2
10- ANOHNI - HOPELESSNESS
11- The Prettiots - Funs Cool
12- Frank Ocean - Blonde
13- Olafur Arnalds - Island Songs
14- Jenny Hval - Blood Bitch
15- Rihanna - Anti
16- Lost Under Heaven - Spiritual Songs For Lovers To Sing
17- Michael Kiwanuka - Love & Hate
18- Agnes Obel - Citizen Of Glass
19- How To Dress Well - Care
20- Car Seat Headrest - Teens Of Denial
21- Blood Orange - Freetown Sound
22- James Blake - The Colour In Anything
23- Miranda Lambert - The Weight Of These Wings
24- Cass McCombs - Mangy Love
25- Kutiman - 6 AM
26- Bat For Lashes - The Bride
27- Leonard Cohen - You Want It Darker
28- Childish Gambino - “Awaken, My Love!”
29- Chance The Rapper - Coloring Book
30- Savages - Adore Life
31- American Football - II
32- Local Natives - Sunlit Youth
33- Drake - Views
34- Black Mountain - IV
35- PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project
36- Porches - Pool
37- YG - Still Brazy
38- The Frightnrs - Nothing More To Say
39- Solange - A Seat At The Table
40- Jim James - Eternally Even
41- Sturgill Simpson - A Sailor’s Guide To The Earth
42- KAYTRANADA - 99.9%
43- Margo Price - Midwest Farmer’s Daughter
44- Robert Ellis - Robert Ellis
45- Anderson .Paak - Malibu
46- case/lang/veirs - case/lang/veirs
47- Kevin Morby - Singing Saw
48- M Ward - More Rain
49- Preoccupations - Preoccupations
50- School Of Seven Bells - SVIIB
Such an interesting and cool post. Keep sharing! oven repair Sherwood Park
ReplyDeleteI'm hooked on your content. go now
ReplyDeleteYour blog post is quite appealing. Thanks for sharing it with us! www.drywallsurreybc.com
ReplyDelete