İstanbul'da 2000'lerin en güzel konserleri

Bugün Madonna, sonra Guns N'Roses, Red Hot Chili Peppers, Morrissey, Pulp... İstanbul için son yılların en kalabalık konser takvimi bu akşam resmen başlıyor. Çok büyük performanslar izleyeceğiz, o kesin. Ama 2000'lerde de tadı damağımızda kalan, yüzlerce konser oldu. Kendi içimde epeyi çetin muhasebeler yaptıktan sonra o yüzleri, 10 taneye indirdim. Benim için 2000'lerde İstanbul'un gördüğü en güzel 10 konser bunlardı. Sizinkiler hangileriydi?

10- Muse
7 Nisan 2002
Maslak Venue

 Muse'u defalarca izledi İstanbul seyircisi. 2002 yılında henüz yeni yeni parlamaya başladıkları Maslak Venue konseri ve artık kıtanın en büyüklerinden olarak geldikleri 2006 Rock'N Coke performansları arasında net bir profil farkı vardı şüphesiz. Her konserleri de apayrı, çarpıcı tecrübelerdi. Ama nedense o kapalı, karanlık Maslak Venue atmosferindeki ilk Muse konseri başka bir şeydi. Bir ayin, Matt Bellamy denen dahinin deliliklerine ilk elden tanıklıktı. Matt gitarıyla akıl almaz numaralar yapıyor, sahnede basmadık yer bırakmıyor, klavyeleri, amfileri, kısacası sahneyi darmadağın ediyordu. O gün sold-out Venue kalabalığından herkes "Bu adamlar çok büyük olacak" demiş olmalıydı. Haklı çıkacaktık.



9- Patti Smith
25-26 Eylül 2007
Babylon

Babylon sahnesinde elektronik müziğin en parlak isimlerini de, alternatif rock'ın en saygın gruplarını da izledik yıllar yılı. Ama o sahneden bir kadın geçti ki, verdiği şey bir konser değil, Şaman ayiniydi adeta. Misyoner olma niyetiyle evden çıkışından başlayarak hayat boyu yaşadıklarını, gördüklerini, tecrübelerini anlattı bize punk'ın şairi, inançlarını, korkularını. Biz de dinledik. Sadece dinlemedik, aktif olarak katıldık, bağırarak attık içimizden şeytanlarımızı, hep birlikte arındık. Çıktığımızda daha iyi bir insan olmuştuk.




8- The Automatic
18 Mayıs 2007
Studio Live
O cuma akşamı erken çıkmıştım ofisten. O dönemlerde Britanya'dan çıkan gruplar arasında en sevdiğimle röportaj yapacaktım. Studio Live'a vardığımda The Automatic üyelerinin üçünü yanıma getirdiler. "Alex Pennie gelmeyecek mi?" diye sorduğumda "Yok, o katılmayacak, biz böyle yapalım" demişti grubun vokalisti Robin Hawkins. Pennie o sırada yan tarafta sessiz sessiz dışarılara bakmakta ve gruptan kimseyle iletişim kurmamaktaydı. Her biri 21 yaşındaki üçlüyle söyleşimi yaptım, güzel bir sohbetti, klasik olarak NME ve diğer grupları çekiştirdik. Akşam görüşürüz deyip mekandan ayrıldım. Birkaç saat ve biradan sonra tekrar Studio Live'a döndüğümde Pennie o asosyal halinden uzaklaşmış, bir kuduz köpeğe dönmüştü. Seyircilerin arasına atladı, pogoya daldı, arada birkaç kişiyle takıştı. Grubun diğer elemanlarının enerjisi de inanılmazdı, küçücük Studio Live sahnesinde muhteşem bir punk konseri atmosferi yaratmayı başardı Galli ekip. Ama o günden belliydi Pennie'nin gruptan kopuk olduğu, o konserden sonra çok geçmeden gruptan da ayrıldı zaten. The Automatic de "Not Accepted Anywhere" gücünde başka bir albüm yayınlayamadı. Eh, delisini kaybetmiş bir gruptu artık onlar. (Fotoğraf: Artemis Günebakanlı)


7- Pulp
8 Haziran 2002
Parkorman
Pulp'ı İstanbul'da görmek pek de gerçekleşecekmiş gibi görünmüyordu. Ha, kimler gelmişti de Pulp gelmeyecekti elbette ama Pulp konseri önce 2001'de olacaktı da ertelenmişti, üstelik bu festival de son dakikada önce Demirciköy'den Ömerli'ye taşınmış, sonra festivalden alt grupları (koskoca David Byrne ve Sneaker Pimps aslında) olan bir Pulp konserine döndürülmüştü. Sonunda bürokrasi savaşının galibi Pulp oldu, biz olduk. Jarvis Cocker'ın benzersiz frontman'liği, her şarkı arasında seyirciye hitap edişi ve sıradışı bir setlist'le unutulmaz bir konser oldu. "Disco 2000," "Do You Remember The First Time?" veya "Razzmatazz" yoktu mesela, ama "Babies" veya "Joyriders" vardı. "We Love Life"ın ertesi yılı olduğu için "Sunrise" ve "The Trees"i de ihmal etmemişlerdi. Pulp ertesi yıl dağıldı, ta geçen seneye kadar ortalarda görünmedi. Yalan değil, o İstanbul konserini izleyemeden dağılsalar perişan olurduk. O konser bizi 10 yıl idare etti.

6- Cure
3 Eylük 2005
Rock'N Coke
Rock'N Coke'un sınıf atladığı, Cure, Korn ve Offspring'le dev headliner'ları ilk defa topladığı seneydi. Bir kuşağın müzik zevkini şekillendirmiş Korn şüphesiz niceliksel çoğunluğun müsebbibiydi ama orada Cure için olan binler de vardı. Korn gidip sahneyi Robert Smith'e bıraktığında kalabalıktı alan. Sonra hafif yağmur ufak bir eleme yaptı, sonra geç saatlere kalmayalım deyip otoparklara yönelenler gitti, sonra "Love Song" ve "Friday I'm in Love" bekleyenler uzaklaştılar, sonra bir grup daha, sonra yine... Üç saat on beş dakika, beş bis, tam otuz altı şarkı sonunda Cure'un gerçek dinleyicisi vardı artık alanda. Başka türlü bir tecrübeydi o, başka türlü bir konserdi. "Grinding Halt"tan "From the Edge of the Deep Green Sea"ye, "Us and Them"den "Just Like Heaven"a, artık "Loving an Arab" olarak söylenen "Killing An Arab"a ve finaldeki benzersiz "Faith"e, gruba bakıp çıkanların değil, gerçekten hayran olanların unutamayacağı bir konserdi.



5- Metallica
27 Temmuz 2008
Ali Sami Yen Stadı
2008'e gelindiğinde stadyum konserleri çoktan yaşanmış bitmiş bir öykü gibi görünüyordu. 1990'ların başında Ahmet San'ın İstanbul'a izlettirdiği konserlerden sonra tek tük örnekler dışında bir rock grubunun kente gelip bir stadyumda çalması sanki bir daha açılmamak üzere kapanmış bir defterdi. Güzel, 10-15 bin kişi toplayabilen mekanlar vardı ama kitlesel enerjinin en çok yakıştığı yerler olan stadyumlar konsersizdi. Sorun stadyumda değildi elbette, Türkiye'de stadyum doldurabilecek bir grup var mıydı artık? Elbette Metallica! Rock'çısından popçusuna, eski topraktan yeni yetmesine herkesin ortak nokta gruplarından birisi, belki de birincisi olarak Metallica Türkiye'nin en sevdiği rock ve metal grubuydu ve bunu yapsalar yapsalar onlar yapardı. Sadece stadyumu doldurmakla kalmadılar, 1991 sonrası hiç yaşanmamış gibi pür thrash ve heavy metalle doldurdukları setlistlerinde benzersiz bir elektrik yakaladılar. Hem sahneyi, hem seyircileri kelimenin gerçek anlamıyla yaktılar. Hala bazen elim o konserin bootleg'ine gidiyor. "Master of Puppets"ı dinlerken oluşan muhteşem koroyu dinlerken "Vay be, bu biziz" diyorum.

4- Morrissey
10 Haziran 2006
Parkorman
"Merhaba! Zeki Müren! Morrissey!" Bir konsere yapılabilecek en tuhaf başlangıç, değil mi? Ama konu Moz olunca o kadar da tuhaf gelmiyor insana. The Smiths yıllarından bu yana arkadaşı olmuş hüzün ve umutsuzluğa bu ve benzeri örneklerle bezeli ince bir mizah duygusunu ekleyen Morrissey, çok çok özel bir konser vermişti Parkorman'da. Bilmemkaç yıllık bir hasreti bitirdiğinin bilinciyle "Panic," "How Soon is Now?" "Girlfriend in a Coma" gibi The Smiths klasiklerinin yanında "Life is a Pigsty," "Let Me Kiss You" ve "First of the Gang to Die" gibi yakın dönem hitleriyle dağıtmıştı İstanbul'u Moz. Şanslıydık, solo kariyerinin en formda dönemindeydi Moz. Ama sadece şans da değildi, karşısında çok güzel, onu yıllarca beklemiş aç bir kitle vardı. "Let Me Kiss You"nun sözlerini "I've zig-zagged all over İstanbul" diye değiştirmesi gibi jestlerle cevap verdi. Ama her şey yumuşak ve duygu dolu geçmedi. Nihayetinde pembe ipek gömleğini seyirciye attığı zaman kopan fırtına değme hardcore konserine yakışırdı! O gömleğin ufak bir parçasını bir savaş hatırası gibi hala saklamam bundan!

3- U2
6 Eylül 2010
Atatürk Olimpiyat Stadı
2000'lerde tartışmalı pek çok konser gördük şüphesiz, ama bu denli bir devlet meselesi haline gelen bir konser daha olmamıştı. Politik tavrı ve rock'ı getirdiği noktayla seveni kadar nefret edeni de bulunan bir grup olarak U2 polemiklere teşne bir ekipti. Gelgelelim, önce Bono'nun yıllardan beri dünyayı kurtarmak için politikacılarla düşüp kalkması eleştiri konusu edildi, ardından Dolmabahçe'de Recep Tayyip Erdoğan'la görüşmeye ve Egemen Bağış'la Boğaziçi Köprüsü'nü geçmeye gitmeleri. Şüphesiz Bono ve arkadaşları Türkiye toplumunda derin bir yarılmanın başladığından ve 12 Eylül referandumu öncesi sinirlerin iyice gerildiğinden haberdar değillerdi. Bunu ancak konserde Bağış'ın adını ağzına aldığı an yuhalandığında anlayacaktı Bono. Ama dünya rock müzik tarihinin en çok para kazandıran uzay gemisinin İstanbul yolculuğu sadece türbülansla geçmedi. İş sahnede dünyanın (ve uzayın) gördüğü en ihtişamlı rock show'una, son 30 yılın en büyük rock marşlarından bazılarına ama nihayetinde nasıl oluyorduysa 1970'ler sonunda bir Dublin lisesinde bir arada çalan dört adamın samimiyetine tanık oldu İstanbul seyircisi. Bir ışık ve ses, aşk ve barış, coşku ve vuslat gecesiydi "Space Oddity" ve "Rocket Man" arasında geçen iki küsur saatte geçen. Ha, bir de "Here comes Zufu" diye Zülfü Livaneli'nin sahneye takdimi tüm konserler tarihimizin en acayip olayıydı.

2- Roger Waters
20 Haziran 2006
Kuruçeşme Arena
Roger Waters'ın Türkiye'ye gelmesinin ne kadar önemli bir olay olduğunu 20 Haziran akşamüstüne kadar anlamamıştım. Floydian arkadaşım Fırat'ın peşine takılıp Kuruçeşme Arena'nın önüne geldiğimizde yüz metrelerce kuyruğu görünce idrak ettim, oradaki binlerce hayranı için bu, çok uzun yıllar sonra Pink Floyd'la ilk buluşmaydı. Henüz lise yaşlarındaki taze rocker'lardan 50-60 yaşlarındaki eski topraklara, metalcilerden alternatif rockçılara, müzik dinleme evriminin ya ortasında, ya sonunda illa Pink Floyd'la yolu kesişmiş herkes için gecikmiş bir ilk buluşma. Öyle ortak bir ruh, öyle bir şekilde dindirilen bir ortak hasret vardı ki o akşam, "Mother"daki "Mother should I trust the government?" dizesine herkesin sözleşmiş gibi "No!" çığlıkları atmasına, "Leaving Beirut"un herkesi ağlatmasına ve rock tarihinin en büyük şarkısı "Another Brick in the Wall (Part 2)"nun malum dizesindeki kitlesel coşkunun ülkenin konserler tarihinde bir zirve olmasına kimse şaşırmadı.



1- Leonard Cohen
5-6 Ağustos 2009
Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu

Pek çok konser izledik İstanbul'da, fazlasıyla beğenilen çok konser oldu, ama sadece bir tanesi o gece(ler) orada olan herkesi etkiledi. Leonard Cohen konseri izleyen herkesin hayatında özel bir yeri olan o çok sıradışı konserlerden birisiydi. Açıklandığı üzere tam 21:00'de "Dance Me To The End Of Love"la sahneye fırlayan Cohen onlarca yıllık bir özlemi bitiriyordu ama Cemil Topuzlu tribünlerindekileri hiç hafife almadı. Tamamı klasiklerden oluşan repertuarını çalarken grubunun tüm üyelerinin durduğu köşeler arasında mekik dokudu, şarkı aralarında kurduğu diyaloglarla dillere destan kibarlığından örnekler sundu. "Famous Blue Raincoat"tan "Hallelujah"a, "I'm Your Man"den "So Long, Marianne"e, "The Partisan"a, herkesin en sevdiği Cohen şarkısını çaldı. Aşka, zamana, ölüme, isyana, ayrılığa, hüzne dair ne varsa bildiği, paylaştı. Ne olağanüstü külliyatına haksızlık etti, ne bunca yıl kendisine ulvi bir yol gösteren olarak bakmış olan hayran kitlesini hayal kırıklığına uğrattı. Bambaşka, tanımsız, dünya dışı bir tecrübeydi Leonard Cohen konseri.